Baozhong
Baozhong (chiń. 包種茶), znany też jako Pouchong, to bardzo lekko utleniana herbata typu oolong. Zwykle jest minimalnie prażona lub wcale, a stylistycznie plasuje się pomiędzy herbatą zieloną a bardziej rozwiniętymi stylami oolong. Cechuje ją jasny, klarowny napar, subtelna kwiatowa aromatyka (często orchideowa) oraz długie, skręcane liście w formie pasm.
Etymologia
Nazwa Baozhong bywa tłumaczona jako „odmiana zawijana/opakowywana” i nawiązuje do historycznej praktyki pakowania herbaty podczas lub po obróbce w papierowe porcje. Forma ta w dużej mierze zanikła wraz z modernizacją produkcji, lecz nazwa pozostała.
Regiony uprawy
Tajwan
Najbardziej znaną na świecie odmianą jest Wenshan Baozhong (文山包種茶) z północnego Tajwanu. Tradycyjny obszar Wenshan obejmuje dystrykty herbaciane w szerokim regionie Tajpej.
Do klasycznych i wciąż istotnych regionów pochodzenia zalicza się:
- Miasto Tajpej: dystrykty Wenshan (文山區, w tym Muzha/木柵) oraz Nangang (南港區)
- Nowe Tajpej: Pinglin (坪林區), Shiding (石碇區), Shenkeng (深坑區), Pingxi (平溪區), Xizhi (汐止區), Xindian (新店區) oraz Sanxia (三峽區)
Plantacje zlokalizowane są głównie na terenach pagórkowatych i górskich; opracowania zbiorcze opisują obszar herbaciany Wenshan jako około 2300 hektarów, z licznymi ogrodami na wysokościach od ok. 400 m n.p.m.
Pinglin uchodzi dziś za najważniejsze centrum Wenshan Baozhong i główny punkt odniesienia stylu pod względem wolumenu oraz jakości.
Chiny
Na kontynencie chińskim Baozhong lub Pouchong był historycznie wytwarzany, często w pokrewnych stylach, przede wszystkim w Fujianie. W użyciu międzynarodowym termin ten najczęściej odnosi się jednak do tajwańskiego stylu Wenshan.
Historia
Rozwój stylu Baozhong wiąże się z handlem herbatą pod koniec XIX wieku pomiędzy Fujianem a Tajwanem. Po trudnościach eksportowych tajwańskiego oolongu około 1873 roku poszukiwano nowych stylów i rozwiązań rynkowych.
Według relacji tajwańskich kupiec herbaciany z Fujianu Wu Fulao (吳福老) wprowadził w 1881 roku na Tajwan metodę Baozhong z Anxi; tradycja ta wiąże technikę z Wang Yichengiem (王義程).
Wczesne ośrodki produkcji i handlu znajdowały się w rejonie Nangang oraz w ówczesnym centrum handlowym herbaty Dadaocheng. W okresie kolonialnym Japonii (1895–1945) produkcja herbaty była instytucjonalnie wspierana, a nazwa „Wenshan Baozhong” utrwaliła się jako zbiorcze określenie głównych północnotajwańskich obszarów Baozhong w ramach dawnego regionu administracyjnego Wenshan.
Produkcja
Baozhong jest lekko więdnięty, delikatnie potrząsany i tylko krótko utleniany, co utrzymuje niski poziom oksydacji. Następnie poddaje się go ogrzewaniu zatrzymującemu utlenianie (shaqing), formowaniu i suszeniu. W przeciwieństwie do tajwańskich oolongów rolowanych w kulki, Baozhong jest zazwyczaj skręcany w długie pasma.
Klasycznym kultywarem dla Wenshan Baozhong jest Qingxin Oolong (青心烏龍). W nowoczesnych ogrodach stosuje się także inne tajwańskie kultywary.