ดูต้นฉบับสำหรับ ชาดำ

== ชาดำ ==
เป็นประเภทของชาที่มีการออกซิเดชั่นมากกว่าชาอู่หลง, ชาเขียว และชาขาว ชาทั้งสี่ชนิดนี้ทำจากใบของพืชพุ่ม (หรือไม้ต้นขนาดเล็ก) ที่ชื่อว่า Camellia sinensis ชาดำมักจะมีรสชาติเข้มข้นกว่าชาที่มีการออกซิเดชั่นน้อยกว่า สองพันธุ์หลักของพืชชนิดนี้ที่ใช้คือ พันธุ์ใบเล็กจากจีน (C. sinensis subsp. sinensis) ซึ่งใช้ในการผลิตชาเกือบทุกประเภท และพันธุ์ใบใหญ่จากอัสสัม (C. sinensis subsp. assamica) ซึ่งในอดีตใช้สำหรับการผลิตชาดำเป็นหลัก แม้ว่าหลายปีที่ผ่านมาได้มีการผลิตชาเขียวและชาขาวจากพันธุ์นี้บ้างแล้ว

ในภาษาไทยและภาษาของประเทศเพื่อนบ้าน ชาดำรู้จักกันในชื่อ "ชาแดง" (紅茶, ในภาษาจีนกลาง: hóngchá; ญี่ปุ่น: kōcha; เกาหลี: 홍차, hongcha) ซึ่งเป็นการอธิบายถึงสีของน้ำชา ขณะที่คำศัพท์ "ชาดำ" ในภาษาอังกฤษหมายถึงสีของใบชาที่ถูกออกซิเดชั่น ในภาษาจีน "ชาดำ" เป็นการจำแนกประเภททั่วไปสำหรับชาที่ผ่านการหมัก เช่น ชาผู่เอ๋อ; นอกประเทศจีนและประเทศเพื่อนบ้าน คำว่า "ชาแดง" มักจะหมายถึงรูอิโบส (rooibos) ซึ่งเป็นชาสมุนไพรจากแอฟริกาใต้

ในขณะที่ชาผลไม้เขียวมักจะสูญเสียรสชาติภายในปีเดียว ชาดำสามารถรักษารสชาติไว้ได้นานหลายปี ด้วยเหตุนี้ ชาดำจึงเป็นสินค้าที่มีการค้าขายมานาน และก้อนชาดำที่บีบอัดแล้วก็เคยใช้เป็นเงินในมองโกเลีย, ทิเบต และไซบีเรียจนถึงศตวรรษที่ 19 แม้ว่าชาผลไม้เขียวจะได้รับความนิยมอีกครั้งเนื่องจากสรรพคุณด้านสุขภาพ แต่ชาดำยังคงเป็นส่วนแบ่งมากกว่าสามในสี่ของชาที่ขายในตะวันตก

== พื้นที่การปลูกและชนิดของชา ==
 '''ประเทศจีน'''
ในประเทศจีน ปัจจุบันมีการเก็บเกี่ยวชาผลไม้เขียวเป็นหลัก แต่ก็ยังมีบางภูมิภาคที่เชี่ยวชาญในการผลิตชาดำ มณฑลยูนนานในภาคตะวันตกเฉียงใต้ของจีนเป็นที่รู้จักทั้งในด้านชาดำและชาผู่เอ๋อ ชาจากยูนนานมีสีแดงทอง ซึ่งสะท้อนถึงชื่อจีนของมัน: hongcha ซึ่งแปลว่า "ชาชแดง" ชาเคมุนถือเป็นชาดำจีนที่ดีที่สุดและเป็นหนึ่งในสิบชาที่มีชื่อเสียงของจีน ผลิตในมณฑลอานฮุยทางตะวันออกของจีน การเก็บเกี่ยวที่ดีจะขายภายใต้ชื่อ Keemun Imperial หรือ Keemun Finest ขณะที่คุณภาพที่ง่ายกว่าจะมักเรียกว่า Keemun Congou มณฑลฝูเจี้ยนในภาคใต้ของจีนเป็นศูนย์กลางการผลิตชาของจีน ชาดำที่ผลิตที่นี่เรียกว่า Lapsang Souchong มีสีแดงและมีกลิ่นควัน